Reggio Emilia yaklaşımını bir anda anlamak zordur; rijit değildir; her kültüre, çocuğa, öğretmene ve ebeveyne göre farklılık gösterir, yaşandıkça anlaşılır. Öğretmen eğitimi yoktur; bu felsefeyi anlamaya yönelik sürekli eğitim söz konusudur. Montessori yaklaşımında ise, sertifika programı vardır.

Reggio yaklaşımı ebeveynler tarafından, Montessori yaklaşımı ebeveynler için kurulmuştur.

Reggio okulları yalnızca İtalya’dadır, bu yaklaşım kültürel altyapıya göre değişkenlik gösterdiğinden, Dünyanın diğer yerlerindeki okullar kendi kültürlerine göre şekil değiştirdiğinden Reggio ilhamlı okullardır. Montessori okulları Montessori materyalleri ile Dünyanın her tarafında aynıdır.

Reggio’da çocuğa göre gelişen, değişen esnek bir program vardır ve değişebilir, Montessori’de ise müfredat vardır ve o takip edilir.

Reggio’da oyun malzemeleri daha çok informal (yapılandırılmamış) oyuncaklar; boyasız tahta bloklar, doğadan toplanmış malzemeler, temiz geri dönüşüm malzemeleridir. Montessori’de ise, Maria Montessori’nin hazırladığı belirli oyun materyalleri vardır.

Reggio çocuğa hazır bilgi vermez. Çocuğun kapasitesine ve yaratıcı gücüne güvenerek, onun kendi başına çalışması, üretmesi, bilgiyi kendisinin yapılandırması için teşvik eder, bunu yaparken çevre ve sorularla provoke eder. Çocuk, öğretmen ve/veya aileler hipotez kurar. Montessori çocuğa öğrenilmesi gerektiğini düşündüğü her şeyi öğretir, gösterir. Öğretmen hipotezler kurar.

Reggio’da sonuçtan çok süreç, Montessori’de süreçten çok sonuç önemlidir. Reggio’da tek doğru ve tek yol yoktur, çocuk sayısı kadar yol olabilir; önemli olan çocuğun ilgi ve hayallerine bağlı ilerlemektir. Montessori’de belli kalıplar, doğrular, sınırlar vardır. Çocuklar bunları Montessori metoduyla öğrenir.

Reggio’da öğretmen çocukla birlikte öğrenendir, araştırandır. Çocuk başkahramandır. Montessori’de öğretmen çocuğa günlük yaşam becerilerini ve materyal kullanımını göstererek öğreten konumundadır. Çocuk ise öğrenendir.

Reggio’da meraktan başlayan çocukların yapılandırdıkları projeler söz konusudur, Montessori öğretmenden çocuğa bilgi paylaşımıdır, didaktiktir.

Reggio’da ses, ışık, hareket ve yemek kokuları dolu ortamlar vardır ve ortam çok önemlidir. Montessori’de dingin, huzurlu daha klasik mekanlar söz konusudur.

Reggio’da çocuğun yaptığı, ürettiği her şey gözlem notları ile, ses ve video kayıtları dokümante edilir, sergilenir. Dokümantasyon yoluyla çocuklardaki gelişim çocuklar tarafından da izlenerek özdeğerlendirme yapma fırsatı yaratılır. Montessori’de gözlem yolula çocukların evreleri takip edilerek yorumlanır.

Reggio Emilia’da kollektif yapı ve iletişim önemlidir, çocuklar ilişkiler yoluyla toplum içinde öğrenme sürecini yaşar. Grup etkinlikleri sık görülür. Montessori bireysel gelişime önem verir. Bağımsızlık üzerine odaklanır. Çocuğun kendi başına ayakta durmasını önemser.

Reggio, ebeveynin programın ayrılmaz bir parçası olması gerektiğini savunur, ebeveyni günlük programa dahil eder, ebeveynden talep eder. Montessoride katılıma pek rastlanmaz.

Reggio Emilia yaklaşımında çevre, Montessori’de bireysel deneyimler kişiliğin oluşmasında birincil öneme sahiptir.

Reggio öğretmenlerini diğer öğretmenlerden ayıran bazı roller de bulunmaktadır. Bunlar şu şekilde özetlenebilir:

Öğretmenin müfredat planlama rolünün değişerek, bilginin yapılandırılmasında çocuklara ortaklık etme rolünü benimsemesi

Öğretmenin program planlama rolünü çevreyi üçüncü öğretmen olarak düzenleyerek yerine getirmesi

Öğretmenin gözlemci rolünü genişleterek araştırmacı ve dokümantasyon rolünü benimsemesi

Öğretmenin aileleri eğitme rolünün değişerek onları eğitim sürecinin paydaş ve ortakları olarak kabul etmesi

Öğretmenin iletişim kurma rolünün değişerek dinleme, öğrenme daveti sunma ve deneyimlerden beraberce anlam çıkarma rollerini benimsemesi

Öğretmenin kılavuz kişi rolünün değişerek zaten yetkin olan çocuğu destekleme rolünü benimsemesi.